AŞK OLSUN!

Konu 6 Şubat 2023 olunca;

Duygu ve düşüncelerim...

Öncelikle,

Aşk olsun...

Aşk olsun, 11 şehri yıkıp geçen kıyametten sağ çıkabilenlere...

Aşk olsun, bu çürük yapılarda hiçbir canını yitirmeyip devam edenlere...

Aşk olsun, yitirdiklerini günler sonra çıkarıp; perde, battaniye, yorgan ve sınırlı sayıda torbalara koyup açılan kanallara, çukurlara; törensiz, kefensiz ve özensizce saklayabilenlere...

Aşk olsun, yaklaşık üç yıldır amansızca, canlı ya da cansız, sevdiklerini bulamayanlara karşı; yaşadıkları için buruk bir mahcubiyet hissedebilenlere...

Aşk olsun,"Biz çok şanslıyız, başında ağlayacak mezarlarımız var" deyip kendini avutabilenlere...

Aşk olsun...

Döşlerinde amansız, çaresiz, tarifsiz acılarla; aylardır mahkemelerde, kapılarda, sevdikleri için yılmadan, yorulmadan adalet arayanlara... Aşk olsun...

Ama Aşk olsun...

Aşk olsun, bu acılarımızı, kapanmaz yaralarımızı ranta çevirip üzerinde tepinenlere...

Ve bu dağlar kadar derdimizin karşısında, hiçbir şey olmamışçasına üç maymunu oynayabilenlere...

Ve ANDOLSUN CANLARIMIZ!

Bırakmayacağız hakkınızı, davanızı başka dünyalara...

6 Şubat 2023,

Sabah, saat 6.30

Adıyaman, Yenimahalle'de, Akabe Sitesi'nde;

Kocaman kalbiyle dünyalar güzeli kız kardeşim, masallardaki perileri aratmayan, pırlanta gibi dört çocuk, yeğenlerim...

Daha farklı farklı "imar af"lı mezarlıklarda canından olan onlarca yeğenim, kuzenim, arkadaşım...

Görgü tanıklarının anlatımıyla, ilk 20 saniyede yerle bir olup onlarca aileye mezar olan Akabe Sitesi... Dışı boyalı, süslü Akabe Sitesi...

Ailem günlerce enkaz başında bekledi;

Yeğenimin iki tavan arasına sıkışmış cansız bedeni karşısında,

Ve hiçbir ses duyamadıkları kız kardeşim ve diğer yeğenlerim için çaresizce ağlayıp dövünüp durdular...

Ben ise binlerce kilometre ötede,

Sadece ve sadece ulaşılamayan telefonun ucunda,

TV ekranlarında bir umut, bir ses, bir çığlık aradım, aradım, durdum...

Bir saat ne kadar sürerdi? Bir gün ne zaman başlar, ne zaman biterdi?

Duyduklarım, gördüklerim birer kabus muydu?

Yatıp kalkmak, yiyip içmek, hele de ağız dolusu gülmek, sohbet etmek...

Yitip giden onca canın üzerine; olmaz, olamaz artık...

Yaşamak aslında; utançla, ürkekçe nefes almak...

Sol göğsümün altında iyileşmeyen yaramla,

Kalbimde dolmayan boşlukla,

Gözümde dinmeyen yaşla,

Yüreğimde bitmeyen hasretle...

İçimde her gün, her gün daha da biriken öfkeyle...

Arayıp da bulabildiğim tek tesellim:

Belki diyorum, belki;

Bu ağrım, bu devasa acım...

Olur da kaderimiz olmaktan çıkarsa...

Çıkarmayı başarırsak eğer...

Ki başka yolu yok artık!

Başka ablalar, başka kardeşler, başka anneler, başka babalar...

Bizler gibi, ben gibi olmasın...

Ruhu çekilmiş, umudu kırılmış, yarını çalınmış, yarım bırakılmış birer iskelete dönüşmesin artık...

Gülşen Boyraz

( Adıyman Akabe Sitesi'nde Kız Kardeşini Kaybeden Bir Abla, Yeğenlerini Kaybeden Bir Teyze)